ഒമർഖയാമിൽ
തുളുമ്പിയ
റുബൈയത്തുകളറിയില്ലേ?
കടുത്ത ചുവപ്പേറിതുടുത്ത
മുന്തിരിച്ചാറു പോലെയവ
മാസ്മരികമായ ഏതോ
നിമിഷങ്ങളുടെ ഊഷ്മളത പകർന്നു തന്നതോർമ്മയില്ലേ?

അത്തരമൊരനുഭൂതിയുടെ തിരകളെയറിഞ്ഞ്
ആവർത്തനങ്ങളെ മുറിച്ചുകടന്ന് ആനന്ദത്തിൻ്റെ കയങ്ങളെ തൊട്ടറിയാൻ സ്വയം
ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ടോ?

വരൂ, തനിച്ചിരിയ്ക്കാം
മിഴികൾക്കുള്ളിൽ സുഖദമായ സ്വപ്നങ്ങളെ തടവിലാക്കാം
ഇമകൾ ചേർത്ത് ശാന്തമായിരിക്കാം.
ഏകാന്തതയുടെ ഭ്രാന്ത തീരങ്ങളിലടിഞ്ഞുകിടക്കും വെൺചിപ്പികളുടെ നെടുവീർപ്പറിയാം.

ലില്ലികൾ പൂത്തിറങ്ങിയ
താഴ്വരകൾക്കിടയിൽ,
ശൈത്യം പകരുന്ന
സുഖശീതളിമയിൽ,
മനസ്സിൽ
തുളുമ്പിയിട്ടും
കടലാസ്സിൽ പകർത്താത്ത
കവിതയുടെ കാണാചിറകുകൾ
വീശി ഇരുണ്ട മേഘകൂട്ടങ്ങൾക്കും മേലെ പറക്കാനാവുന്നില്ലേ?
വരികളിൽ നേർത്ത നൊമ്പരത്തിൻവീചികളെ ഗോപ്യമാക്കി
കവിതയുടെ നാമ്പു പൊട്ടുന്ന ഉന്മാദത്തിൽ പ്രജ്ഞയെ പറഞ്ഞയക്കാം.

എല്ലാമിപ്പോൾ
നിഗൂഢമായിരിക്കട്ടെ.
ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ,
പകുത്തു നൽകി അവയുടെ
സൗന്ദര്യം ചോർത്തി കളയാതെ,
ആത്മാവിൽ കുറിച്ചിട്ട
റുബൈയത്തുകളുടെ മധുരിമയിൽ മറക്കാം.

അത് കസ്തൂരി പോലെയും,
മഴനേർത്തു പെയ്യും പോലെയും,
നിലാവു തൂവിപടരും പോലെയും,
കോടമഞ്ഞുയരും പോലെയും,
അനുഭൂതികൾ മനസ്സിൽ പകർന്ന് എൻ്റെ
ആത്മാവിനെ
കൊല്ലുംപോലെ,
ഭാരമില്ലാതെ തൂവലുപോലെ
നീല ഗഗനത്തിൽ
എങ്ങേട്ടെന്നില്ലാതെ ഞാനും
പാറിപ്പറക്കുകയാണ്.