ഞാനുറങ്ങാൻ കിടക്കുന്ന നേരമെൻ…
അച്ഛനെത്താത്ത രാവുകളേറെയും..
ഞാനുണർന്നു പതിവുപോൽ നോക്കവെ,
അച്ഛനെപ്പൊഴെ പോയിക്കഴിഞ്ഞെന്ന്‌,
മെല്ലെയോതിടുമമ്മയുമപ്പോൾ !
നേരം പുലരുമ്പോഴമ്മയും പോയിടും…..
അമ്മ വൈകുന്നരാവിലെല്ലാം,
വിങ്ങി വിങ്ങിക്കരഞ്ഞിടും ഞാൻ !
എത്രയുറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചാലുമാകാതെ,
നീല വാനിൽ പരതിടുമ്പോൾ,
ഈ മൂകരാത്രിയെ തൊട്ടുണർത്താൻ….
പാതിരാപ്പുള്ളുമുണർന്നിരിക്കും.
പൂനിലാവെന്റെ മനസ്സായി മാറുമ്പോൾ,
ഞാനതിൽ നിറയുന്ന നിനവായിടും.
ഒരു ഗദ്‌ഗദത്താൽ തീരുമെൻ ദുഖവും,
വിരഹവും വിഷാദഭാവങ്ങളും.
പൂക്കൾ വിടരുന്നു….
രാവു ചിരിക്കുന്നു.
എന്തിനീ പകലിന്റെ കണ്ണു നിറയ്ക്കാൻ…
സന്ധ്യകൾ വേർപെടുന്നു?