അട്ടകളുടെ ജീവിതത്തിലില്ല.
കുറച്ചു മാത്രം ദൂരം
മന്ദം പോകുക എന്നത്
അവയ്ക്ക് യാത്രയാണ്.
വേഗം വർദ്ധിപ്പിക്കാനുള്ള ഉപകരണമോ
വാഹനമോ ഇല്ലെങ്കിലും
സ്വന്തം വേഗതയിൽ
അവ ഗാഢമായി വിശ്വസിക്കുന്നു.
വേഗക്കുറവ് അട്ടകൾക്ക് വേഗമാണ്.
വേഗതയെ അവ ശരീരത്തിനോ കാലത്തിനോ
അപ്പുറത്തേക്ക് നീട്ടുന്നില്ല.
വേഗത ,അവയ്ക്ക് സ്വന്തം
ആകാരത്തിലും ഉടലിലും പറ്റിച്ചേർന്ന്
കിടക്കുകയും ,ആവശ്യപ്പെടുമ്പോൾ
മറ്റൊരു ഉരഗമായി ചലിച്ചു
തുടങ്ങുകയും ചെയ്യേണ്ട ഒന്നാണ്.
അട്ട ഒരിണയെ കാണുകയാണ്, ദൂരെ .
ആ ദൂരം ജീവിതത്തിലെ സമസ്ഥ
സമസ്യകളുടെയും ആകെത്തുകയാണ്.
മരണത്തിന്റെ അനിശ്ചിതാവസ്ഥയോ
യാദൃശ്ചികതയോ ഉണ്ടെങ്കിലും
നിസ്സംഗമായി അതിനെ നേരിട്ട്
ഇണയോട് അടുക്കുകയാണ്.
ഇണയെ കാണുമ്പോൾ
വേഗം ഹൃസ്വചലനങ്ങളുമായി ,
ധാന്യമണികളായി മാറുന്നു.
അട്ട ഇണയുടെ മുകളിൽ
വലിയൊരു രാഷ്ട്രം
നിർമ്മിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു.
അക്കാരണത്താൽ അത് നീണ്ടുപോകും.
സമയം എത്രയായാലും
അട്ടയ്ക്കൊന്നുമില്ല .
സമയത്തിനുള്ളിൽ ചെയ്തു തീർക്കേണ്ട
യാതൊന്നും അതിന്റെ മുന്നിലില്ല .
സമയം അട്ടയ്ക്ക്
ഒരു തുറസ്സായ പ്രദേശമാണ് ,
സ്വച്ഛന്ദമായ ജീവിതമാണ് .
വേഗക്കുറവിനെ സമയത്തിന്റെ ശരീരമാക്കുന്ന
ഉയരമുള്ള മതിലിന്റെ ഓരത്ത്
താഴേക്ക് വീഴുമെന്ന ഭയമില്ലാതെ
അട്ട ഇണയുടെ മുകളിലമർന്നിരിക്കുന്നു .
ആ മൈഥുനം നീണ്ടുനീണ്ടുപോകാനുള്ളതാണ് ,
അത് മൈഥുനമല്ല ;
ജീവിതമെന്ന മൈഥുനമാണ്.
അട്ടയുടെ രതി വൈകാരിക പൂർത്തിയല്ല ,
ജീവിത സംവേദനമാണ് .
മറ്റൊരിടത്ത് ,തീവ്രമായ ഭൗതിക അസക്തിയുമായി
അലയുന്നതിനു പകരം ,
ഇണയുടെ മുകളിലിരിക്കുന്നതാണ്
അതിന്റെ ജീവിതം.
ജീവിതം മറ്റെവിടെയുമില്ല ;
സ്വന്തം ഇണയുടെ മുകളിൽ –
സപ്തസ്വരങ്ങളുടെ നിശ്ശബ്ദ തടാകങ്ങൾ ,
ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ അറിയപ്പെടാത്ത ഘനമൗനങ്ങൾ .
ഇണയ്ക്ക് മേലെ കിടന്ന്
സമയത്തെ അനുഭവമാക്കുന്നത് ,
ആനന്ദത്തെ വേർതിരിച്ചെടുക്കുന്നത്
അട്ടയുടെ സൈബർ സ്പേസാണ് .
കാമം ഒരിടത്തുവച്ച് തീരുന്ന
ആവേഗമോ അല്ല ;
അത് മൈഥുന ക്രീഡയിൽ നിന്ന്
വേർപെട്ട് വീഴുന്ന പാതാളക്കുഴിയാകാം .
പക്ഷേ, അതൊന്നും
അട്ടയെ ദുഃഖിപ്പിക്കുന്നില്ല